🏠 Gerçek Hikaye: “Annesi Beni Uyandırdı”
En yakın arkadaşım Barış’ta kalmıştım.
Sabaha karşı eve gelmişiz, ikimiz de sızmışız.
O üst katta odasında, ben alt kattaki koltukta yatıyordum.
Gözlerimi araladığımda biri üzerimi örtüyordu.
Barış’ın annesi…
Gülçin Hanım.
İncecik sabahlık giymiş, saçları dağınıktı.
Yüzüme baktı, gülümsedi.
“Sabah oldu… ama biraz daha uykulu görünüyorsun,” dedi.
Ben uykulu değildim.
Sadece donup kalmıştım.
🛋️ Yanıma çöktü.
Elindeki kahveyi sehpanın üstüne koydu.
Bir anda sabahlığı düştü.
Bacakları çıplaktı.
Ve bana hiç ‘anne’ gibi bakmıyordu.
“Gece seni uzun uzun izledim…”
“Çok tatlı uyuyordun…”
Elini dizime koydu.
Yavaşça yukarı kaydırdı.
Kalbim yerinden çıkacak gibiydi.
Ama geri çekilmedim.
Tam tersine gözlerim onun dudaklarına kilitlenmişti.
💋 Ve sonra…
Eğildi.
Dudaklarıyla boynuma dokundu.
Parmakları şortumun içine kaymıştı bile.
“Bunu kimse bilmeyecek,” dedi.
“Ama sen beni hep böyle hatırlayacaksın.”
Koltuğun üzerine eğildiğinde, sabahlık tamamen açılmıştı.
Sıcaklığı, kokusu, sesi…
Hepsi aynı anda üzerime boşaldı gibi.
🔥 O an bittiğinde içeri sessizlik çöktü.
Ne bir kelime, ne bir bakış daha.
Barış hâlâ uyuyordu.
Ama ben artık aynı kişi değildim.
Çünkü o sabah,
Barış’ın annesi beni uyandırmamıştı… Beni baştan yaratmıştı.
📍 Hikayemi sadece bir yerde anlattım: