📚 Gerçek Hikaye: “Notta Sadece İki Kelime Vardı”
Kütüphane sessizdi.
Final haftası… herkes çalışıyor, kimse göz teması kurmuyordu.
Ta ki önüme bir kağıt düşene kadar.
Yan masadaki kadındı.
Saçları sıkı toplanmış, gözlük takıyor,
ama dudaklarının kıvrımı sabırsız görünüyordu.
Notu açtım.
Sadece iki kelime:
“Gel. Diz çök.”
🪑 Başımı kaldırdım, göz göze geldik.
Ayağa kalktı.
Kitaplığın arka tarafına doğru yürüdü.
Ben de onu takip ettim.
Boş rafların arasında beni duvara yasladı.
Etek giymişti.
Ve altı… çıplaktı.
“Bugün sınav yok. Ama seninle bir test yapmak istiyorum,” dedi.
🔥 Elimle kalçasını kavradım.
Parmaklarım aralığına kaydı.
Islaktı.
Hazırdı.
Ve sabırsızdı.
Ellerimi kitap raflarına koydum,
o diz çökmemi beklemedi — kendisi eğildi.
Dudaklarını kasığıma yasladı.
Ve bir ders başlattı:
“Sessizliğin en güzel sesi, senin nefesindir.”
🛏️ Raflar gıcırdıyordu ama biz fısıldıyorduk.
Göğüslerini çıkardı, ellerime koydu.
Ben diz çöktüm, onu oracıkta…
İçime alıp yaladım.
Tüm final kağıtları buhar oldu.
Kalemler düştü, zihin boşaldı.
“Başarılısın,” dedi.
“Ama bu dersi bitirmeyeceğiz.”
📍 O gün kütüphanede bilgi değil beden ezberledim.
Ve bu yaşananı, sadece bir yere yazdım: