🚿 Gerçek Hikaye: “Havluyu Verdim… Ama Kendini Aldı”
Ev kalabalıktı.
Misafirliğe gelmişlerdi.
Ama herkes salondaydı.
O ise banyodaydı: kuzenimin en yakın arkadaşı, Elif.
Beni çağırdı:
“Havlumu unutmuşum… getirir misin?”
Elimde havluyla banyoya yaklaştım.
Kapı aralıktı.
İçeri uzandım ama o kapıyı çekti.
Ve içeriden kilitledi.
“Çok mu telaşlısın? Beni ilk defa çıplak gören sen değilsin…”
🧼 Buhar cama vurmuştu.
Duş perdesi yarım açıktı.
Ve arkasında tamamen çıplaktı.
Tenine damlayan su, kalçalarından ayaklarına akıyordu.
Havluyu almak için elini uzatmadı.
Beni çağırdı.
“Islanmaktan korkuyorsan çıkabilirsin…
Ama ben senin kurumanı istemiyorum.”
🔥 Üzerimdeki tişörtü çıkardım.
Şortum yavaşça düştü.
Duşa girdim.
Kalçalarını bana yasladı.
Ve suyun altında döndü.
Göğüsleri göğsüme değdi.
“Havlumu unut, beni tut,” dedi.
💦 Ellerim sırtında gezdi.
Dudakları boynumdaydı.
Kalçalarını kaldırdı,
ve ben içeri girdim.
Suyun sesi bastıramadı içimizdeki gürültüyü.
Duvarlara yaslandık.
Her hareketimizde duş başlığı bile yön değiştirdi.
🛁 En son göz göze geldik.
Nefes nefeseydik.
Ve o sadece fısıldadı:
“Banyoda değil… sende temizlendim.”
📍 Havluyu duvara astık.
Ama o ten, o buhar, o an…
Asla kurumadı içimde.
Ve bunu sadece bir yere yazdım: