📚 Gerçek Hikaye: “Notları Konuşalım Diye Çağırdı…”
Son ders çıkışıydı.
Sınıf boşalmış, okul sessizleşmişti.
Öğretmenim Meryem Hanım, arkamdan seslendi:
“Bugünkü yazılıyı konuşmamız gerek… benim odamda.”
Ses tonu yumuşak ama kesin.
Ona itiraz edemezdim.
Odasına girdiğimde kapıyı arkamdan kilitledi.
Bunu fark ettiğimde elimdeki defteri yere düşürdüm.
🪑 Karşısındaki sandalyeye oturmamı istedi.
Ama gözleri önümde değil, vücudumdaydı.
Ceketini çıkardı, beyaz gömleğinin düğmeleri biraz açıktı.
Masasına oturdu.
Kalemini yavaşça dudaklarına götürüp ısırdı.
“Sınav performansın düşmüş…”
“Ama başka şekillerde beni etkilediğini fark ettim…”
💋 Beden dilinden emindim.
Gözlerini kaçırmadım.
Yavaşça masasına yaklaştım.
Parmak uçlarım göğsüne doğru uzandığında durmadı.
“Sınıfta yapamadıklarımızı şimdi öğrenebilirsin,” dedi.
Masadaki evrakları kenara itti.
Beni dizlerinin üzerine çekti.
Etek boyu çoktan yukarıdaydı.
İç çamaşırı… yoktu.
🔥 Üzerime oturduğunda nefesi boğazımdaydı.
Dudaklarıma yapıştı.
Saçlarımı tuttu, beni kendine bastırdı.
İçeriden kilitli odada zaman durmuştu.
Kıvrımları arasında kayboldum.
Masasının üzerinde yazılı kâğıtlar paramparça oldu.
“Adımı fısıldamadan çıkmayacaksın…” dedi.
Ve ben… tüm gece oradan çıkmadım.
📍 O gün okuldan mezun olmadım belki…
Ama Meryem Hoca’nın özel dersini hep hatırlayacağım.
Anlattım çünkü paylaşmadan tutamadım: