🎭 Gerçek Hikaye: “Adını Bile Sormadım… Ama İçini Ezberledim”
O gece özel bir partiydi.
Kurallar belliydi:
Maske takılacak.
Konuşulmayacak.
İzin alınmadan temas kurulmayacak.
Ama… kabul ediliyorsa her şey serbestti.
Loş ışık, kırmızı kadife koltuklar, caz müziği ve çıplak ten kokusu vardı havada.
Kafamda siyah saten bir maske, bedenimde sadece gömlek ve pantolon.
Ve o… tam karşımda dans ediyordu.
Vücudu kıvrak, maskesi siyah dantelli.
Üzerinde iç çamaşırından başka bir şey yoktu.
Ve gözlerini benden hiç kaçırmadı.
💋 Yanıma geldi.
Elimi tuttu, dans etmeye başladı.
Ama ritim yoktu bu dansta…
Sadece ten vardı.
Göğsünü göğsüme bastı, kalçasını kasığıma yasladı.
Kulaklarıma nefesini bıraktı:
“İçime sadece teninle gir… ismin gereksiz.”
Elini pantolonumun içine soktu,
beni parmaklarıyla konuşturdu.
Ben artık dans etmiyordum.
Sadece içindeydim.
🛏️ Masanın üzerine oturdu.
Bacaklarını iki yana açtı.
Ve beni içine yönlendirdi.
Kalçasını yukarı kaldırdı, ağzını boynuma yasladı.
“Yüzümü merak etme… ama içimi asla unutma,” dedi.
Göğüsleri elimdeydi.
Tırnakları sırtımda.
Ve bedeni her inişte kendini yeniden yazdırdı bana.
💦 Sonunda ikimiz de masadan değil, birbirimizden düştük.
Göz göze gelmeden soyunmuştuk.
Ve sonrasında maskemizi hiç çıkarmadık.
Sadece en sonunda bana bir not uzattı:
“Beni tekrar bulamazsın. Ama hissedersin. Her gece…”
📍 İsmini bilmiyorum. Ama vücudunu hatırlayan parmaklarım var.
Ve o geceyi sadece bir yerde bıraktım: